kərə

1.

is. Nehrədən yeni çıxmış, əridilməmiş yağ; şit yağ. Camış kərəsi. İnək kərəsi. – Mal mənimdir, belə yeyirəm; Əritmirəm, kərə yeyirəm. (Ata. sözü). Buyur zəhmət çək, atından düş yerə; Varımızdır qımız, çörək, bal, kərə. A. S.. Qızxanım nənə süfrəyə kərə, qoyun qatığı və təzə pendir qoydu. İ. Ə..

2.

sif.

1. Qulaqları çox qısa, dımıq, kərçə (qoyun haqqında). Bu anda <Səmədin> gözü başqa bir kəndlinin sağdığı kərə qoyuna sataşdı. M. Hüs..

2. kin. Başı qırxılmış (adam haqqında). Kərə oğlan.

3.

z. <ər.> Dəfə. İki kərə iki elər dörd. Adama neçə kərə deyərlər. İki kərə getmək. Bir kərə görmək. – Adam adamı bir kərə aldadar. (Ata. sözü). <Müəllim:> Mən sizə bir kərə də demişdim ki, bizim yollarımız başqabaşqadır. S. H.. Bir kərə – heç. Görmədik dünyada bir kərə ağ gün; Ciyərimiz yara, sinəmiz dügün! H. K. S..